Een groepje tieners dat de huizen van Hollywoodvedetten binnendringt en daar ongemerkt geld, kleren en juwelen steelt, het waar gebeurde verhaal van 'The Bling Ring' moest wel uitmonden in een film. De grote vraag waar regisseur Sofia Coppola echter voor stond, was hoe ze het moest aanpakken. Hoe kon ze de vinger op de zere plek leggen zonder een neerbuigende of belerende film te maken? Haar oplossing is even simpel als logisch. Ze vertelt de feiten ongeveer zoals ze gebeurd zijn en laat alle interpretaties en conclusies aan de kijker over. Dat kan je oppervlakkig noemen maar de waarheid is dat iedereen in dit verhaal gruwelijk oppervlakkig is. De ouders zijn afwezig of zelf compleet van de wereld (ze geven hun kinderen het ADHD-middel Adderall als ontbijt), de tieners groeien op in een wereld waar de entertainmentbusiness het vanzelfsprekende ultieme doel is. Enkel als je beroemd wordt, is je leven geslaagd, en daarvoor zijn alle middelen goed. Hoe schrijnend 'The Bling Ring' in wezen ook is, Coppola maakt er wel een plezierige belevenis van, met de snoepkleurtjes, onbezorgde personages en steengoeie muziek die we intussen van haar gewoon zijn. (RN)