Easy Virtue - Bespreking Cinema

Voor 'Easy Virtue' zocht regisseur Stephan Elliott de inspiratie bij een toneelstuk van de Britse schrijver Noël Coward. Die oogstte vooral succes in de jaren '20 en '30 met stukken vol bruisende oneliners, ondeugende dubbelzinnigheden en vaak ook gewaagde thematiek. In 'Easy Virtue' zitten al die elementen ook vervat, al moet je een 80 jaar oude bril opzetten om de schokkende kantjes te zien. De gelijknamige film neemt de plezierige kanten vlot over en Stephan Elliott voegt er nog een paar van zijn eigen handelsmerken aan toe. Hij drijft het tempo gevoelig op, scherpt het melodrama en de donkere oorlogsachtergrond van het verhaal aan en kruidt het met een stevige dosis slapstick en kolder. Het is een mix die werkte in 'Priscilla, Queen of the Desert', en Elliott is zijn gave zeker nog niet kwijt. Op zijn beste momenten (en die zijn talrijk) sprankelt 'Easy Virtue' als een glas champagne en zelfs de burleske toetsen gaan vlotjes binnen. Echt verrassend wordt de plot nooit (de finale is zelfs volledig getelefoneerd), maar Elliott serveert zijn publiek meer dan genoeg geestigheden en drama om die scheve schaatsen recht te trekken.